" Please, just for me, forget the steps... Hold me, feel the music, and give me your soul. Then I can give you mine."

TANGO IS IN THE HEART
El tango no está en los pies. Está en el corazón.
Tango is not in the feet. It is in the heart.

~TANGO QUOTES ~

"There are no wrong moves in tango, only new ones."

VaroTango

“A good dancer is one who listens to the music…We dance the music not the steps.  
Anyone who aspires to dance never thinks about what he is going to do.  
What he cares about is that he follows the music. You see, we are painters. We paint the music with our feet..”

Carlos Gavito

 People talk about styles of tango, but there is only one tango. It accommodates itself to every place and every era.

Eduardo Arquimbau

" Please, just for me, forget the steps... Hold me, feel the music, and give me your soul. Then I can give you mine."

Tango is not a dance, it's a feeling. And how do you teach a feeling?

The tango is a feeling that is danced. 

  That's why it is not choreographed, though it can have sequences, like all feelings. 

  You can dance love, rage, happiness, pleasure, every mood.  

The tango is not a dance to demonstrate ability but rather an interpretation of feeling. 

It is not just moving your feet and posturing. The tango is Argentine, but it belongs to all those who understand its feelings and its codes.

Cacho Dante

The secret of tango is in this moment of improvisation that happens between step and step. It is to make the impossible thing possible: to dance silence. 

This is essential to learn in tango dance, the real dance, that of the silence, of following the melody

Carlos Gavito

ARGENTINE TANGO IS MORE THAN A DANCE
It is a feeling of love and emotion
That gives life to our music
-Ricardo Vidort (1929 – 2006)

Sentimento Tango

Il tango è un sentimento. Un groviglio di pensieri non detti, di gesti esibiti, di sottili intenzioni è un perdersi e lasciarsi nel controllo di sè è l'intuizione precisa e inesprimibile, il rigore di una seduzione latente. Il tango è blu come la malinconia dolce, struggente oppure divertita quasi impalpabile seppur tangibile. Blu come il colore che hai dentro, nel fondo, e se leggi bene, non è scuro, ma ha le gradazioni più diverse come i sentimenti come il blu.

Αλέξανδρος Μπάρας - Tango 

 Ένα ταγκό, ένα ταγκό
τόσο λυπημένο και αργό,
"τόσο πικρός και μάταιος
ο κόσμος" - το μοτίβο του,
ένα ταγκό που αναμετρά
το πρόσκαιρο και λίγο του.

Ένα ταγκό, ένα ταγκό...
Σιγά σιγά τα βήματα,
σιγά σιγά και βέβαια,
μας φέρνουν προς το Θάνατο... 

ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ-Jorge Luis Borges

Πού να βρίσκονται; ρωτά η ελεγεία
για κείνους που πια δεν υπάρχουν, μαθές,
σα να υπήρχε ένα μέρος όπου το Χθες
είναι το Σήμερα, το Ακόμα ή το Επιπλέον μία.

Πού να βρίσκονται (επαναλαμβάνω) από απάχηδες τόσες γενιές
που πήγαν κι έστησαν μια τρομερή νύχτα
σε σκονισμένους χωματόδρομους ή σε χαμένες γειτονιές
του στιλέτου και της μαγκιάς τη σέχτα;

Πού να βρίσκονται εκείνοι που πέρασαν;
Στην εποποιία ένα επεισόδιο κόμισαν χορηγία
κι ένα θρύλο στο χρόνο. Που δίχως καμία κακία,
όφελος ή ερωτικό πάθος ο ένας τον άλλον μαχαίρωσαν;

Τους ψάχνω μέσα στους θρύλους τους, στην τελευταία
θράκα που, όπως ένα αναπάντεχο τριαντάφυλλο,
κρατάει κάτι από εκείνον τον ψυχωμένο όχλο
στο Κοράλες και στην Μπαλβανέρα την ωραία.

Σε ποια σκοτεινά στενοσόκακα ή τόπο έρμο
του άλλου κόσμου θα κατοικεί η γρανιτένια
η σκιά εκείνου του Μουράνια,
του μαχαιροβγάλτη απ’ το Παλέρμο;

Κι εκείνος ο μόρσιμος Ιμπέρα (που κι οι άγιοι
τον λυπούνται) σ’ ένα γιοφύρι του δρόμου, του Νιάτου,
του αδερφού του, έδωσε χτύπημα θανάτου.
Στα φονικά τον ξεπερνούσε κι έγιναν οι φόνοι πάγιοι.

Μια μυθολογία κοφτερών εγχειριδίων
σβήνει αργά μέσα στη λήθη.
Ένα τραγούδι για άθλους ελήφθη
μέσα στο θόρυβο των αστυνομικών δελτίων.

Μα υπάρχει κι άλλη θράκα, κι άλλου πυρακτωμένου ρόδου,
από τη στάχτη που τους φυλάει ακέραιους.
Εκεί βρίσκεις μαχαιροβγάλτες αγέρωχους
και το βάρος του αθόρυβου μαχαιριού ενός βάρδου.

Αν κι αυτό το εχθρικό στιλέτο ή τ’ άλλο στιλέτο,
ο Χρόνος, τους έστειλε κάτω απ’ το χώμα,
σήμερα, έξω απ’ του χρόνου το παραπέτο,
το θάνατο, εκείνοι οι πεθαμένοι ζουν μεσ’ του τάνγκο το σώμα.

Μεσ’ στις χορδές της μουσικής βρίσκονται,
στης κιθάρας το αργό το παίξιμο,
και λέει μια μιλόνγκα μ’ αλέγρου ρυθμού πλέξιμο
για το γιορτάσι και την αθωότητα σαν πέτονται.

Γυρίζει ο κίτρινος τροχός πάνω απ’ το κενό
μ’ άλογα και με λιοντάρια. Ακούω την ηχώ
και με του Αρόλας και του Γκρέκο τα τάνγκο ξεψυχώ
που είδα κάποτε να χορεύουν στο στενό,

κάποια στιγμή που αναδύεται απ’ το πουθενά,
δίχως πριν ούτε μετά, ενάντια στη λήθη,
που θυμίζει της ίδιας της απώλειας τα ήθη,
το χαμό και το ανακτημένο ξανά.

Στ’ ακόρντα υπάρχουν πράγματα παλιά, στους στίχους:
στο άλλο πάτιο και στης κληματαριάς τους γρίφους.
(Πίσω απ’ τους καχύποπτους τοίχους
ο Νότος κρατάει την κιθάρα και τη λαβή του ξίφους). 

Εκείνο το ξέσπασμα, το τάνγκο, εκείνη η διαβολιά, της ζωής τα μεστά χρόνια προκαλεί.
Φτιαγμένος από σκόνη και χρόνο, ο άνθρωπος διαρκεί λιγότερο κι απ’ του μεσημεριού την αντηλιά,
που δεν είναι άλλο από Χρόνος. 
Το τάνγκο ένα ψεύτικο Χθες φτιάχνει, όπου βγαίνει αληθινή κατά
κάποιο τρόπο η απίθανη ανάμνηση ότι ένας σ’ έναν ανάστατο τόπο,
στον καβγά, σε μια γωνιά του προαστίου έχει πεθάνει.
Jorge Luis Borges

  Siempre Empezó A Llover-Julio Cortazr
Siempre empezó a llover
en la mitad de la película,
la flor que te llevé tenía
una araña esperando entre los pétalos.
Creo que lo sabías
y que favoreciste la desgracia.
Siempre olvidé el paraguas
antes de ir a buscarte,
el restaurante estaba lleno
y voceaban la guerra en las esquinas.
Fui una letra de tango
para tu indiferente melodía.

 

Τango αστεριών a Paris-Τάσος Μαυρής

Κάποτε

ήταν

μια πανουργία …

Σήμερα είναι

ένας τρόπος

να

διαβαίνεις …

Όπως

μια σαύρα

ορίζεται

σαν σύνοψη ενός κροκοδείλου …

Έτσι ένα Tango

αποτυπώνει

την ανακεφαλαίωση μιας ζωής …

Η γυναίκα στο Tango

είναι

η δεύτερη βασίλισσα

μετά τη νοσταλγία …

Μακρινή

Και όχι γιατί είναι απλησίαστη

όπως στην ποίηση …

Αλλά

γιατί την αγκαλιάζεις ...

Tengo miedo a perder la maravilla
de tus ojos de estatua, y el acento
que de noche me pone en la mejilla
la solitaria rosa de tu aliento.

Tengo pena de ser en esta orilla
tronco sin ramas; y lo que más siento
es no tener la flor, pulpa o arcilla,
para el gusano de mi sufrimiento.
Si tú eres el tesoro oculto mío,
si eres mi cruz y mi dolor mojado,
si soy el perro de tu señorío,

no me dejes perder lo que he ganado
y decora las aguas de tu río
con hojas de mi otoño enajenado.
Federico García Lorca

 «Το τάνγκο δε βγήκε για να υμνήσει αυτά που κατέχει κάποιος,
αλλά εκείνα που έχει απολέσει»
Χοσέ Γκομπέζο