Edgar Allan Poe

''All that we see or seem
Is but a dream within a dream.'' Edgar Allan Poe (1809-1845), US

Edgar Allen Poe was an American author, poet, editor and literary critic, considered part of the American Romantic Movement. Best known for his tales of mystery and the macabre, Poe was one of the earliest American practitioners of the short story and is considered the inventor of the detective fiction genre. He is further credited with contributing to the emerging genre of science fiction.  
He was the first well-known American writer to try to earn a living through writing alone, resulting in a financially difficult life and career. 
Read more / here   http://www.poemhunter.com/edgar-allan-poe/biography/

artist, Tomasz Rut

A Dream Within A Dream

Take this kiss upon the brow!
And, in parting from you now,
Thus much let me avow-
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.

I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand-
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep- while I weep!
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?

Edgar Allan Poe
http://www.eapoe.org/

Artist, Tomasz Rut

To Helen

Helen, thy beauty is to me
Like those Nicean barks of yore,
That gently, o'er a perfumed sea,
The weary, wayworn wanderer bore
To his own native shore.

On desperate seas long wont to roam,
Thy hyacinth hair, thy classic face,
Thy Naiad airs have brought me home
To the glory that was Greece
And the grandeur that was Rome.

Lo! in yon brilliant window-niche
How statue-like I see thee stand,
The agate lamp within thy hand!
Ah, Psyche, from the regions which
Are Holy Land!

Edgar Allan Poe
 

Annabel Lee – ερωτικό ποίημα του Edgar Allan Poe
Είναι το τελευταίο ολοκληρωμένο ποίημα του ποιητή που γράφτηκε προφανώς για τη σύζυγο του Πόε, που πέθανε νωρίς, και δημοσιεύθηκε μετά το θάνατο του.

Χρόνια πολλά περάσαν από τότε,
       σ' ένα βασίλειο δίπλα στο γιαλό,
που κάποια κόρη ζούσε, τ' όνομά της
       'Αναμπελ Λη, θα το 'χετ' ακουστό.
Κι η κόρη αυτή μονάχην είχε σκέψη
       να μ' αγαπά και να την αγαπώ.

Ήμαστ' ακόμα δυο μικρά παιδάκια,
       σ' ένα βασίλειο δίπλα στο γιαλό:
Μα ήταν τρανή η αγάπη που αγαπιόμαστε-
       η 'Αναμπελ Λη κι εγώ. Στον ουρανό
τα φτερωμένα Σεραφείμ, που μας ζηλεύανε,
       μας κοίταζαν με μάτι φθονερό.

Κι ήταν γι' αυτό -περάσανε πια χρόνια-
       που στο βασίλειο δίπλα στο γιαλό,
κατέβηκε απ' τα νέφη στην ωραία μου
       'Αναμπελ Λη, ψυχρό, θανατερό
τ' αγέρι κι οι μεγάλοι συγγενήδες της
       τη πήραν και μ' αφήσαν μοναχό,
σ' ένα μνημούρι μέσα να τη κλείσουνε
       στη χώρα τούτη δίπλα στο γιαλό.

Οι άγγελοι που δεν είχαν τη δική μας
       την ευτυχία, ζηλέψαν και γι' αυτό-
Ναι! Και γι' αυτό (καθώς το ξέρουν όλοι
       μες στο βασίλειο δίπλα στο γιαλό),
Τ' αγέρι από τα νέφη κάποια νύχτα
       κατέβηκε ψυχρό, θανατερό
και μ' άρπαξε τον ώριο θησαυρό.

Κι από των πιο σοφών και πιο μεγάλων
       η αγάπη μας τρανότερη πολύ-
κι ούτ' οι αγγέλοι πάνω στα ουράνια
       κι ουτ' οι δαιμόνοι κάτω απ' το βαθύ
Ωκεανό μπορούνε τη ψυχή μου
       να τη χωρίσουν διόλου απ' τη ψυχή
της ωραίας μου 'Αναμπελ Λη.

Γιατί ποτέ δε βγαίνει το φεγγάρι
       χωρίς ονείρατα γλυκά να μου κρατεί
της ωραίας μου 'Αναμπελ Λη.
       Και πάντα, όταν προβάλλουνε τ' αστέρια,
νιώθω και πάλι τη ματιά τη λαμπερή
       της ωραίας μου 'Αναμπελ Λη.
Κι όλη τη νύχτα δίπλα μου τη νιώθω,
       συντρόφισσα μου, αγάπη μου ακριβή
μέσα στον τάφο δίπλα στην ακτή
       που του πελάου το κύμα αντιλαλεί. Μετάφραση: Κ. Παπαδάκης

Edgar Allan Poe, Annabel Lee

It was many and many a year ago,

In a kingdom by the sea,

That a maiden there lived, whom you may know

By the name of Annabel Lee. 

And this maiden lived with no other thought

Than to love and be loved by me.

I was a child and she was a child,

In this kingdom by the sea;

But we loved with a love that was more than love,

I and my Annabel Lee;

With a love that the winged seraphs above

Coveted her and me.

And this was the reason, that long ago.

In the kingdom by the sea,

A wind blew out of a cloud, chilling

My beautiful Annabel Lee;

So that her high-born kinsmen came

And bore her away from me.

To shut her up in a sepulchre,

In this kingdom by the sea.

The angels, not half so happy in heaven,

Went envying her and me --

Yes! that was the reason, as all men know

In this kingdom by the sea,

That the wind came out of the cloud by night,

Chilling and killing my Annabel Lee.

But our love it was stronger by far than the love

Of those who were older than we --

Of many far wiser than we;

And neither the angels in heaven above,

Nor the demons under the sea,

Can ever dissever my soul from the soul

Of the beautiful Annabel Lee.

For the moon never beams without bringing me dreams

Of the beautiful Annabel Lee;

And the stars never rise, but I feel the bright eyes

Of the beautiful Annabel Lee.

And so all the night-tide I lie down by the side

Of my darling, my darling -- my life and my bride,

In the sepulchre there by the sea;

In her tomb by the sounding sea.
Edgar Allan Poe: A Dream Within a Dream

Take this kiss upon the brow!

And, in parting from you now,

Thus much let me avow-

You are not wrong, who deem

That my days have been a dream;

Yet if hope has flown away

In a night, or in a day,

In a vision, or in none,

Is it therefore the less gone?

All that we see or seem

Is but a dream within a dream.

I stand amid the roar

Of a surf-tormented shore,

And I hold within my hand

Grains of the golden sand-

How few! yet how they creep

Through my fingers to the deep,

While I weep- while I weep!

O God! can I not grasp

Them with a tighter clasp?

O God! can I not save

One from the pitiless wave?

Is all that we see or seem

But a dream within a dream?

Δέξου το φιλί αυτό στο μέτωπο!

Και, φεύγοντας μακριά σου τώρα,

Έτσι άφησέ με να ομολογήσω-

Ότι δεν έχεις άδικο, εσύ που θεωρείς

Ότι οι μέρες μου υπήρξαν ένα όνειρο:

Κι όμως κι αν η ελπίδα έχει πετάξει μακριά

Σε μια νύκτα, ή σε μια μέρα,

Μέσα σε μια οπτασία, ή σε καμιά

Είναι ως εκ τούτου λιγότερο χαμένη;

Όλα όσα βλέπουμε ή ό,τι φαινόμαστε

Δεν είναι παρά ένα όνειρο μέσα σ’ ένα όνειρο.

Στέκομαι μεσ' το βρυχηθμό

Μιας κυματοδαρμένης ακτής,

Και μεσ' το χέρι μου κρατώ

Κόκκους απ’ τη χρυσαφένια άμμο-

Πόσο λίγοι! Κι όμως πώς γλιστρούν

Μεσ’απ’τα δάκτυλα μου προς την άβυσσο,

Ενώ θρηνώ- ενώ θρηνώ!

Ω Θεέ! Δεν μπορώ να τους συγκρατήσω

Με μια πιο σφιχτή λαβή;

Ω Θεέ! Δεν μπορώ να γλιτώσω

Μονάχα έναν απ’ το ανηλεές κύμα;

Είναι όλα όσα βλέπουμε ή ό,τι φαινόμαστε

μόνο ένα όνειρο μέσα σ’ ένα όνειρο;